Posts

Posts uit november, 2010 tonen

Vragen die ik krijg van jullie

Ok, soms krijg ik wel eens een vraag van jullie over hoe hier een en ander verloopt. Bij deze heb ik ze allemaal een keer opgelijst en zal er een antwoord op proberen formuleren. Het is een hele boterham, veel leesplezier. Als je nog meer vragen hebt: shoot! Het weer Heerlijk. Soms wat warm, maar regelmatig een stevige regenbui zorgt ervoor dat het stof weer gaat liggen en dat Oeganda zo groen blijft als het is. Blijkbaar begint het droge seizoen nu ongeveer, en we voelen het wel al een beetje. In die zin dat het wat minder regent (normaal ongeveer 1x per dag), en ook meer hevige onweders die een paar uur kunnen duren, en waarbij de temperatuur gevoelig daalt. De rest van de tijd schijnt de zon uitbundig, te warm om echt in te liggen zonnen, buiten het feit dat hier ook geen lekkere relax zetels voorhanden zijn. Maar ik heb wel al een aardig kleurtje! Ontspanning Ik heb geen flauw idee wat de Oegandezen doen als ontspanning. De mannen voornamelijk op cafe naar de voetbal op tv kijk

Fotos Murchison

Hi ya'll Fotos van onze safari trip zijn toegevoegd. Wie zoekt die vindt de luipaard!

Gebeten!

Gebeten door een wild dier, dat overkwam me het voorbije weekend. We zijn met 4 vrijwilligers het National Park “Murchison Falls” gaan bezoeken. Heel tof, echt de moeite, alleen een beetje veel van hot naar her crossen, alles op Muzungu-time. Dat was wat minder en ook heel erg vermoeiend, maar voor de rest was het een hele mooie en leuke uitstap. We hebben giraffen, olifanten, gigantische krokodillen, nijlpaarden, neushoorns en zelfs een luipaard gezien. Echt cool. De 1 e avond hebben we in een Community Based Guesthouse geslapen, wat inhoudt dat de inkomsten lokaal beheerd worden. De volgende ochtend een community walk waarbij verteld werd hoe de zaken vroeger liepen (jagen, baby baren en welkom heten in deze wereld, vrouw zoeken en trouwen). Daarvoor liepen we van het ene hutje in de bush naar het andere, tot dus een wild beest mij aanviel en beet. Ik sloeg het weg, maar het liet niet los! Een snee van zeker 4 mm breed en 0,0001 mm diep in mijn voet, allemaal door die safari-mier

Lesgeven

Mja, mijn zuske had dan toch wel wat gelijk: geduld kan je toch leren. Nu niet dat het al zoveel beter is met de pc-studenten en mijn geduld, maar ik merk toch lichte verbetering. Zowel in hun vaardigheden met de muis, als in mijn geduld. En zoals overal zijn er ook hier slimmen en dommen, jammer genoeg wel heel veel dommen. Sommigen zijn echt ni te doen, maar goed: geduld. Van 1 groepje denk ik dat ze wel toe zijn aan een introductie internet, of wie zelfs excel. Het probleem is alleen dat ik niet meer goed weet wie dat waren… ik herken hun gezichten al heel goed, het is niet meer gewoon 1 grote zwarte massa, maar ook nog eens weten in welke groep ze zitten, en of ze nu al wel goed mee zijn of niet, das toch nog net iets te veel gevraagd. Vandaag slechts aan 1 groep les gegeven (normaal eentje in de ochtend en eentje in de namiddag) omdat ik met teacher Emma (Emmanuel voor de officielen onder ons) heel de voormiddag bezig ben geweest met het verbeteren van hun puntensysteem. Das ec

To work or not to work

Laat ik nog eens een update geven over het werk dat ik hier doe. In Belgie zijn de meeste mensen gewend aan een 5-dagen werkweek. Hier verwachtte ik dat ook. En hoewel er best werk genoeg is voor vrijwilligers zoals ik, is het toch erg moeilijk om je een plaatsje te veroveren in het circuit. In eerste instantie zou ik op maandag pc-les, en op dinsdag massage-les geven op een school hier in Mukono. De drie overige dagen zou ik dan pc-les geven op St Theresa in Namagunga. Maar daar komt dan constant allerlei tussen: -           maandag pc-les: voorlopig nog niet, ik moet nog een groep samenstellen, en eigenlijk moeten de pc’s die we hebben ook nagekeken worden. -           Dinsdag massage-les: is al 3x goed gegaan, vorige week heb ik daar een half uur gewacht tot 1 van de studentes kwam zeggen dat Madame Rose niet kwam, en dat ik vrij was. -           Vorige week is de 1 e keer dat ik 3 dagen naar Namagunga ben geweest. Daarvoor kwam er ook allerlei tussen (je moet vandaag niet kome

Grenzen en Cultuur

Hulp bieden in de vorm van vrijwilligerswerk is mooi en nobel, dat vinden wij in Europa toch. De Oegandezen denken er niet zo over na voor zover ik al heb kunnen achterhalen. Ze profiteren er gewoon van. Bij de hoger opgeleiden leeft tegenwoordig zelfs eerder het gevoel dat ze al die ontwikkelingshulp beter stopzetten. Ze hebben geen behoefte aan giften waardoor ze min of meer in hetzelfde schuitje blijven zitten, ze willen investeerders. Bedrijven die winst willen maken op Oegandese bodem, waardoor ze jobs creeren en de mogelijkheid tot ontwikkeling op een duurzamere manier dan via ontwikkelingswerk. Dat even terzijde, deel ik met liefde alles wat ik te bieden heb. Dat gaat van computer- en massagekennis tot het delen van mijn wit brood en jam, waar bvb het personeel van onze Guesthouse geen geld voor heeft. Ik heb ook aan 2 vrouwen van het personeel hier voorgesteld om hen pc les te geven, wat ze een goed idee vonden. Vorige week werd het zoontje van een van hen 1 jaar, en ze had

Iguana

Gisteren zijn we met zn allen uit geweest in Kampala. Ik had eerst echt geen zin. Ten eerste ben ik al geen uitgaanstype, ten tweede was ik al heel erg moe, en ten derde: helemaal naar Kampala?? Dan kon ik ook niet eens zomaar naar huis wanneer ik wou. Maar goed, moe zijn kan je altijd later nog, en eigenlijk wou ik het uitgangsleven in K'la ook wel een keer meemaken. Linda zou het ook niet al te laat maken zei ze, dus dan konden we altijd nog met zn tweeen een private hire nemen (dat is wat bij ons een taxi is). Dus wij naar de Iguana, een club waar veel Nederlanders komen, en ook gerund wordt door een NLse organisatie. Gelukkig waren er ook Oegandezen en was de muziek best te pruimen en heb ik me gigantisch geamuseerd. Lang geleden dat ik nog zo goe gedanst heb. Echt tof. Het gaat er op de dansvloer ook ongeveer aan toe als bij ons: wij staan in een kringetje te dansen, er komen wat boys bij jou staan shaken en indruk maken (wel iets meer dan bij ons) en de meiden kruipen bij me

Openbaar Vervoer

In Belgie (en ook West Europa) kunnen we voor zowat alles een klacht neerleggen bij de ombudsman/vrouw ivm openbaar vervoer: -           de bussen/trams/treinen zijn te vol -           er is niet genoeg plaats om te zitten -           de chauffeur rijdt te agressief -           er is te veel vertraging -           de chauffeur is niet vriendelijk -           de prijzen zijn te hoog -           de prijzen zijn niet duidelijk -           … In Uganda neemt men al het bovenstaande voor lief. Taxi’s voor 14 waar 20 mensen inzitten? Geen probleem. Soms kost dezelfde rit 1500, soms 2000 shilling? Tsja. De chauffeur doet regelmatig levensgevaarlijke inhaalmanouvres, waarna hij weer stopt om iemand op te pikken en die trage vrachtwagen ons weer voorbij steekt en de taxi die weer gevaarlijk voorbij kan steken en hij weer moet stoppen en… Bwa, we leven toch nog steeds? De chauffeur blijft meer dan een kwartier op dezelfde plek stil staan in de hoop nog wat mensen te kunnen ronselen voor zijn b

Masaka – Paradise on Earth

Vorig weekend zijn we met zn allen (= bijna alle vrijwilligers die hier zitten, 8 mensen) in een busje met eigen chauffeur naar Masaka en Lake Mburo National Park geweest. Masaka is een leuk stadje ten Zuidwesten van Kampala. Eigenlijk hebben we er enkel lunch gehad en hebben dan nog een half uur door gereden naar een onooglijk dorpje dat niet eens op de kaart staat en waarvan ik ook niet zeker meer de naam weet. Ik denk Natonga. Anyway, Sarah, de Oegandese vrouw van een Nederlandse man, heeft daar een schooltje gebouwd. Ze heeft 12 jaar in NL gestudeerd en gewerkt en is redelijk verwesterd. Wat wil zeggen dat ze van aanpakken weet en ook zeer efficient is. Daarbij kan ze zich dood ergeren aan de inefficientie en sloomheid van haar landgenoten. We hebben haar schooltje bezocht, en het ze kan er trots op zijn. Het wordt door zonne-energie en biogas van electriciteit voorzien en het ligt op een prachtige locatie. Wij hebben 1 nacht in de guesthouse daar verbleven (heel erg eenvoudig, z

Inside joke for my SGS-colleagues

Het zit hier dus vol Nederlanders (Hollanders mag ik niet zeggen he) en gisteravond had ik voor iedereen gekookt (ze vonden het nog lekker ook) en wilde ik ook iets vertellen. Dat ging als volgt: “Alice had haar zoontje meegebracht en vertelde dat hij deze week 1 jaar wordt. Ze zou graag een verjaardagsfeestje doen, maar had er geen geld voor. Ik zee : …” Je kan al raden dat die NLs dat uiteraard niet begrepen, wat ik zee . Nadat ik het vertaald had (ik zei) vonden ze het hilarisch en waren blij dat ze weer eens een vlaams woord hadden bijgeleerd. Ik heb wel even gespecifieerd dat het geen vlaams maar dialect is. Dus collega’s: ik denk aan jullie he, ook dankzij jullie coole muismat, die dan toch als foto aan de muur hangt. Sorry! Maar als ik lesgeef zit ik zelf niet achter een pc maar loop constant rond om zeer geduldig uit te leggen hoe ze een muis moeten gebruiken, en om te zeggen dat die muismatten eigenlijk alleen maar in de weg zitten… ;-)

Christmas Party

Ja dat is heel vroeg, ik weet het, maar vandaag was ik met Marieke uitgenodigd voor de Christmas Party op St Theresa PBS Namagunga (Primary Bording School, Namagunga is het dorpje) waar ik mijn befaamde 1 e pc les heb gegeven,. Schooljaren lopen hier van januari tot december, met veel vakantie tussendoor, verdeeld in 3 terms. Het is nu dus einde van de laatste term, met examens, en ze feesten hier eerst vooraleer aan de examens te beginnen. Toch min of meer, want gister moest ik niet komen wegens te druk ivm de examens, vandaag was het dan feest, dan nog 2 weken examens en dan eind november gaan de kids voor 2 maanden naar huis. Ergens begin februari, of volgend jaar waarschijnlijk wat later ivm de verkiezingen, begint de school dan weer met een fris nieuw jaar. Wij onze mooiste jurk aangedaan die we bij hebben (en dat is best wel een mooie jurk hoor!) en tegen 11u naar daar. Tegen half 2 hadden we al een hele tijd in ons stoeltje onder een party tent een beetje naar de kids gekeken

Nkokonjeru

Afbeelding
Gisteren ben ik met Jacky naar Nkokonjeru geweest. Zij geeft daar 1x in de week les aan 4 gehandicapte mensen. Best vermoeiend lesgeven, aangezien ze met 4 rond haar laptop zitten en hun coordinatie ivm de muis nog veel erger is dan niet-gehandicapte mensen. Het tehuis waar we waren is opgericht door 2 Britten geloof ik, en heet officieel “ Nkokonjeru Providence Cheshire Home ”. Het is opgericht om gehandicapten op te vangen en een vak aan te leren en wordt van ver bestierd door Sisters, hoewel die nooit bij de mensen komen of er les geven ofzo. Iedereen mag er 2 jaar blijven en studeren dan af en worden terug naar hun familie gestuurd, in de bedoeling dat ze zelf geld kunnen verdienen als naaister of schoenmaker. Nkokonjeru is via Google maps terug te vinden en ziet er dan nog 1 van de grotere dorpjes uit. Dat is het ook, maar het is in niets te vergelijken met iets wat wij een groter dorp zouden noemen. Het ligt echt midden in de bushbush van Óeganda, over vele stofrode wegen vol

SCHATTIG!!!

Afbeelding
Als dit niet om op te eten is van schattigheid weet ik het ook niet meer: Voor de rest heb ik vandaag weer een hele interessante en zeer bevredigende dag gehad in de bushbush van Oeganda, met name het dorpje Nkokonjeru. Later meer. Ben heel moe wegens heeeeeeel slecht geslapen (al een paar nachten). Een winkel in goede matrassen is hier volgens mij wel een gat in de markt. Indien iemand geinteresseerd: gelieve u onmiddellijk met een goeie matras tot bij mij in Besaniya te begeven...