Posts

Posts uit december, 2010 tonen

A dream comes true

Afbeelding
Gister Reggie meegenomen naar Nkokonjeru. Remember dat Jacky en ik daar een klein projectje hebben opgezet? Jacky gaf daar 1x per week computerles aan 4 fysiek gehandicapten. Twee daarvan zijn in die mate gehandicapt dat ze moeite hebben om aan een gewone desktop pc te werken. Zowel Jacky als ik hebben enkele giften ontvangen en beslisten om met dat geld een netbook te kopen (= kleine laptop) zodat haar minder mobiele studenten makkelijker zouden kunnen werken. Gisteren hebben we daar dus een officiele happening van gemaakt om die laptop te overhandigen, zodat zoveel mogelijk mensen er van af weten en de Sisters hem niet toevallig kunnen confisceren. Je moet niet direct het slechtste denken van de mensen, maar geld of bezit kan de beste en meest nobele Sister veranderen in een dief. Simon, 1 van Jacky's studenten, zit al jaren in de Providence Home, en wenst ook al jaren dat hij computer les wil. Bij deze is zijn computerles van start gegaan en heeft hij zelfs een laptop tot zijn

Certificaten

 Uiteindelijk was het toch een hele goede ervaring in Jjaja Bbanga en ben ik blij dat ik geweest ben. Daar heb ik ook (eindelijk) het gevoel gehad dat ik echt iets heb kunnen betekenen en achterlaten. Zoals Sander het mooi verwoordde: "Je hebt hier écht wel aan ontwikkelingswerk gedaan!" Toen ik er aankwam hadden de teachers nog nooit een (computer)muis vast gehad.   Na 10 dagen les in Word, beetje Excel en internet, hebben ze samen een bedankbrief in kleur en omlijnd en in verschillende lettertypes en nog allerlei kleine aapassingen gemaakt op de computer voor mij. Ze kunnen ook simpele optelsommen maken in Excel en dit in de toekomst gebruiken om de punten van de leerlingen in bij te houden. Ze hebben allemaal een email account aangemaakt. Ik heb gezegd dat ik nu ook een mail verwacht af en toe. Ben benieuwd. Ook omdat dat geld kost, ze moeten dan geld uitgeven aan een internet cafe. Het was heel fijn om examen af te nemen (hoewel ook daar geduld nodig was) en vooral o

Confrontatie

Persoonlijk vind ik mezelf een redelijk tolerant mens, met respect voor mijn medemens, in het besef dat we allemaal gelijkwaardig zijn. In Afrika wordt je als Muzungu zodanig verheerlijkt en in de watten gelegd, dat je daar nogal snel aan went. Met als gevolg dat ik soms een beetje verontwaardigd ben als ik niét direct de beste plaats krijg, of zelf mijn bord moet afwassen… Erg he. Het is een heel klein geniepig gevoel diep binnenin me, omdat ik het snel wegwuif als zijnde belachelijk. Maar het toont wel aan hoe snel een mens went aan iets, zeker aan bewondering, en het geeft me een ander zicht op het kolonianisme. Niet dat ik het goedkeur, maar het geeft toch weer iets meer inzicht of begrip in hoe het allemaal zo is gelopen. Buiten dat is een Muzungu kuur wel aan te raden voor verlegen mensen. Je moét van voor staan en zitten, je moét speechen, liefst nog op een podium met microfoon. Niet altijd om te lachen, maar wel een boost om gene te overwinnen.

Lenke bij de tandarts, in de keuken en in de taxi

Wist je dat... ... de tandarts hier bijna even moderne apparatuur heeft als in Belgie? ... de keuken hier dikwijls gewoon buiten is, met wat geluk op een betonnen muurtje (zie fotos) ... er in een gewone sedan (auto) makkelijk 5 volwassenen + 1 baby passen? Zie ook weer foto, dat is dus alleen van de achterbank, en ik zit daar dan ook nog naast. ... er in een monovolume makkelijk 6 volwassenen naast en op elkaar passen? En dat de Oegandezen dat allemaal gelaten ondergaan? Graag wil ik ook een link met jullie delen van collega-vrijwilligers-bloggers die ondertussen weer lekker in het koude NL zitten. Linda (de schrijfster) heeft een heel leuk einde geschreven op hun blog, wat heel goed weergeeft hoe ik er zelf ook over denk (nou ja, laten we zeggen dat ik het voor 95% eens ben met het geschrevene): Sander en Linda Veel leesplezier!

Toilet en brandende kooltjes

Zie fotos voor het toilet waar ik de eerste dagen gebruik van maakte. Tot 1 van de teachers me vroeg waarom ik altijd daar ging en niet gewoon de seated toilet from the staff gebruikte... Sjonge jonge, hebben ze hier een gewone normale wc! Ze hebben die verstopt in de boys-afdeling, dus weet ik veel. Maar vind het eigenlijk wel leuk dat ik ook de afrikaanse wc heb uitgeprobeerd. Verder nog een foto van teacher Lenke en haar klas, een handvol gebakken witte mieren (waar ik dus wel eentje van geproefd heb he!! Disgusting, allez, toch het idee, want de smaak was ok) en van het kolenvuurtje waar ze hier op koken. Om een 2e vuurtje aan te steken nemen ze gewoon met hun blote handen een brandend kooltje van het 1e vuurtje en gooien dat in de pot. Dat moet ik met mijn tere witte velletje niet proberen hoor.

Het Rad van Fortuin draait verder door

We hebben weer zon, ik ben naar een Oegandese moderne tandarts geweest en ik heb gisteren een hele gezellige avond en goed gesprek met de teachers gehad. Dus we zijn weer happy! Joepie de poepie. Bon, qua tandarts: zoals ik al dacht (ik ken ondertussen het klappen van de zweep ivm mijn tanden) moest mijn kies ontzenuwd worden (ik denk 1 van de laatste die nog niet ontzenuwd is). Dit is best een ingrijpende procedure, niet zo makkelijk en het was dan nog een moeilijk bereikbare ook. De tandarts waar ik terecht kwam was mij aangeraden door iemand die weet wat Muzungu's willen. Het was een moderne vrouw met moderne apparatuur, alleen in een oudere versie dan wij in Belgie ze kennen. Laat ons zeggen dat zij met versie Windows 98 werken, en in Belgie met Windows XP, om een vergelijking te maken. Maar verder heel professioneel en verliep alles op dezelfde manier als in B, alleen veel trager. Deze ingreep duurt in B ongeveer 20 minuten, waarna ik nog een keer moet terug komen, in Oegan

Unhappiness

Voor 7 weken ben ik hier echt gelukkig geweest, ondanks soms ietwat ongeduldigheid met mijn studenten. Sinds gisteren ben ik niet meer zo gelukkig, jammer genoeg. Waarschijnlijk zijn volgende redenen daartoe de oorzaak: -           tandpijn (helaas heeft de pijn ook hier toegeslagen) -           zeer onregelmatige etenstijden -           eenzaamheid Eenzaamheid had ik op gerekend, dat was zelfs een reden om naar hier te komen, om even niet tussen kleurgenoten te zitten maar enkel tussen afrikanen. Natuurlijk is de moedertaal hier Luganda, en spreken ze dat ook het liefst met elkaar. Op zich vind ik dat niet erg, het is alleen jammer dat een gesprek aanknopen zo moeilijk gaat. Ze kijken teveel naar me op, of het interesseert ze gewoon geen zier, ik weet het niet, maar het komt er op neer dat elk gesprek dat ik begin reeds na 3 zinnen ongeveer gedaan is. Dan gaan ze verder in Luganda met elkaar en zit ik er wat bij voor spek en bonen. Moest ik dan nog regelmatig spek en bonen krijgen, z

Aroma

Geduld is een schone deugd, deel 36. Dat kan allemaal wel zijn dat je geduld kan aanleren, en ik merk dat ook wel een klein beetje, maar ik merk ook dat het binnenin mezelf toch ook nog wel lichtjes borrelt. Soms luisteren ze gewoon niet naar wat ik zeg, doen gewoon hun eigen ding en snappen dan niet wat er fout gaat. Misschien heeft het er mee te maken dat ze zelf teachers zijn, dat ze niet gewend zijn om te luisteren naar iemand anders, ik weet ni. Maar ik word daar echt lastig van. Vanmorgen waren er 2 heel de tijd in het Luganda aan het babbelen. Ik had er al een keer iets van gezegd, en de volgende keer zei ik dat ik de les niet zou herhalen voor hen. Dat hadden ze ook ni eens gehoord, tot een andere teacher er wat van zei. Sindsdien is het weer wat beter, maar voor vandaag heb ik het eigenlijk wel gehad. Ze zijn nu bezig met een oefening die ze 1 voor 1 moeten maken, dus heb ik effe rust. Verder zijn het wel goede leerlingen hoor, mijn geduld is dat wat minder… Ik denk dat ik

Computer training – part II

Daar zit ik dan, midden in de rimboe. Geen stromend water, wc is een gat in de grond van 10x20 cm schat ik, douchen is middels een emmertje water dat ik over mijn lijf giet (in dezelfde wc met gat als ik enige privacy wil), koken is op houtskool. Meestal was ik mezelf in stukjes: vandaag mijn haar, morgen mijn benen, overmorgen mijn bovenlijf. Klein muzungu-voordeel: ik heb een klein 1-pits-gasvuurtje gekregen om wat water op te warmen voor thee of badkamergebruik. Toch staat hier een computer en hebben we 's avonds licht in het klaslokaal als we willen. Dit kan door een zonnecel-installatie die enkele Nederlandse ingenieurs hier een paar weken geleden hebben geplaatst. Het zijn slechts 2 panelen, maar geeft voldoende stroom voor verlichting in de klaslokalen, 1 desktop pc en om al onze spullen op te laden. Voor de andere teachers is dit enkel hun gsm, voor teacher Lenke is het haar laptop, camera, mp3 speler en beide gsm's (verder ben ik helemaal niet afhankelijk van elec

Naar het platteland

De kogel is door de kerk, zondag ga ik naar Ngoma, een onooglijk dorpje min of meer in de buurt van Masaka. Daar ga ik 2 weken pc les geven aan de 4 teachers van een primary school. Nog enkele drukke dagen komen eerst: morgen met heel de bende naar de kippenfarm van Sander en Linda. Dat is 1,5u reizen en de plaatselijke Oegandese ngo heeft er een hele happening van gemaakt. Er zijn politici uitgenodigd en een stuk of 300 gasten... Dat wordt speeches luisteren!  sAvonds gaan we in Jinja uit eten, afscheidsfeestje voor Sander en Linda, want die vertrekken weer naar NL. Zaterdag komt de Sint aan in Entebbe en daar gaan we ook met zn allen naar toe. Daarna ga ik in Kampala slapen en de volgende dag kan ik meerijden naar Masaka met Sarah, de director (lees: oprichtster) van de school. Ik ben wel heel blij met die lift, want ik zag wel een beetje op tegen de rit er naar toe. Dat is 4u in een bonkende taxi, gepropt tussen veelal stinkende mensen, veel bagage en als ik geluk heb ook nog enke