Zoekend in de mist

Wat doet een mens zoal als je bijna een week zo goed als geen stroom hebt (en anders ook)?  Laat ik even mijn agenda van de voorbije week weergeven: Donderdag 17 november sMorgens uurtje mijn huisje poetsen + ondergoed wassen met de hand (de rest van mn was kan ik afgeven om te laten doen met een wasmachine). Lijstje met Luganda woorden gemaakt en geprobeerd te studeren. Vanaf smiddags was de power off voor de komende 5 dagen en heb ik me voor de 1e keer verveeld. Ik had geen zin om te lezen of weer kruiswoordraadsels te maken. Ook niet om te koken of naar de markt te gaan voor eten. Gewoon effe lekker lusteloos gehangen en genikst voor de rest van de dag. Vrijdag 18 november Voormiddag: bezoek aan Angela en Brian, een amerikaans koppel + kids die hier al een half jaar wonen en een huisje op overschot hebben op hun compound. Misschien dat ik vanaf januari daar ga wonen. Hangt een beetje van de huisbaas af of die de huur te veel gaat verhogen of niet.

Bij deze dan eindelijk het verhaal over Hope. Ik wachtte op een mooie foto, daarmee dat het wat langer geduurd heeft. Ook hebben we al een week geen stroom meer en wacht ik altijd tot er iemand anders de generator opzet om effe wat stroom te hebben (ik vind het nogal duur om zelf op te zetten...). Hope is een meisje van ongeveer 14 jaar, mentale leeftijd ongeveer 2 schatten ze. Ze is opgenomen in het Baby Home van Uganda Child Care, hoewel ze daar eigenlijk niet echt op haar plaats zit, aangezien de verzorgsters niet weten wat ze met haar moeten doen buiten aankleden en wassen.  Meestal wordt ze gedurende de dag aan haar lot over gelaten en zit ze op de grond, in zichzelf gekeerd.  Ze heeft scoliosis, draagt een pamper, heeft zeer goed ontwikkelde fijne motoriek, kan zelf eten, praat niet, of brengt enkel wat onverstaanbare nonsens uit en begrijpt ook niets als je iets zegt, of het nu in het Engels of Luganda is.  Ze zit heel de dag gehurkt op de koude betonnen vloer, op

Het was geen plezierreisje dat ik vorige week ondernam naar Bukoba, Tanzania. Een goede vriend van een vriendin was gestorven (een Tanzaniaan) en ik werd gevraagd om naar de begrafenis te komen. Ik kan er redelijk kort over zijn: begrafenissen zijn niet leuk. In Belgie niet, en in Tanzania niet. Mensen hebben verdriet, ik kan daar niet zo goed tegen, dus ik huil niet zo vrolijk mee. Een begrafenis verloopt in Tanzania niet veel anders dan in Belgie. Alleen werd de mis opgedragen ten huize van de ouders en het graf gedolven in de tuin van de ouders. Aangezien er veel broers en zussen waren, was er altijd wel iemand van de broers die vertaalde voor de muzungu's of ze aanwees wanneer ze moesten recht staan om erkend te worden. Uiteraard werden we ook hier als belangrijke gasten onthaald en kregen we dus bij de eersten (van de zeker 100 gasten) eten. Er was een kerkkoor dat mooi zong, de familie werd gecondoleerd, iedereen mocht langs de kist lopen voor een laatste blik

 En hop, op naar de volgende organisatie hier die met kinderen werken, en waar ik nu af en toe naar toe ga. Child Care Uganda is opgezet door o.a. Carsten, mijn huisbaas de Deen.  Hun organisatie is ondertussen heel groot geworden (vele organisaties hier eigenlijk) en als ik zo verschillende websites lees word ik er soms een beetje moedeloos van. Wat doe ik hier eigenlijk, en wat kan onze bescheiden bijdrage in godsnaam doen?? Maar iedereen is hier met 1 gesponserd kind begonnen of heeft bijna een jaar moeten wachten op zijn 1e echte klant in zijn restaurant (echt waar he, een jaar). Dat is dan weer leuk om effectief te horen van iemand die nu zulke een grote organisatie draaiende houdt. En aangezien ik me voorlopig nog niet kan storten op mijn eigen 1e gesponserde kind of guesthouse, ga ik a en toe naar het Baby Home van Child Care Uganda om me op een andere manier nuttig bezig te houden dan heel de dag te schrijven aan businessplans en andere websites afsnollen naar input :-

 Vorige zaterdag had An (Vlaamse Rode Kruis afgevaardigde in Oeganda) me uitgenodigd om mee te gaan naar de maandelijkse bijeenkomst van de New Dawn Africa Foundation die o.a. haar vriend had opgericht. Deze Foundation is gebaseerd in Entebbe en richt zich op kinderen die HIV+ zijn. Ze willen ook de families zelfredzamer  maken door hen beroepsopleiding te geven. Ook delen ze voedselpakketten uit.. Elke laatste zaterdag van de maand komen er een 50-tal kinderen uit de wijde omgeving bijeen, evenals enkele verzorgers(sters). Voordat de kids er zijn, worden de voedselpakketten klaar gemaakt door ons. Deze bestaan uit verschillende zakjes (2 tassen van elks): rijst, posho (wit en bruin), bonen, suiker en 1 brood. Deze plastic zakjes worden weer allemaal samen in een grote groene plastic zak gedaan. Je hoort het al, ik was niet zo gelukkig met al dat plastic en vroeg ook of er geen andere oplossing kan gezocht worden. Een andere muzungu van het Amerikaanse Rode Kruis stelde voo